Η Δαυλίδα ήταν η δεύτερη (μετά τον Πανοπέα) πόλη που συναντούσε κανείς σε φωκικό έδαφος, στο δρόμο από τη Χαιρώνεια της Βοιωτίας προς τους Δελφούς. Η απόσταση από τον Πανοπέα δεν είναι μεγαλύτερη των 6 χιλ. Η παρουσία της ακρόπολης ήταν έντονη σε όλες τις ιστορικές στιγμές της περιοχής.
Η βάση του τείχους φαίνεται να χρονολογείται από την εποχή των Πελασγών, οπότε το τείχος έχει μακραίωνη παρουσία από την προϊστορική εποχή. Είναι χτισμένο με πολυγωνικές και ορθογώνιες πέτρες. Το σχήμα του τείχους είναι κυκλικό και η μοναδική είσοδός του στη βορειοδυτική πλευρά προστατεύεται από δύο πύργους. Από αυτούς ο ένας μόνο (ο αριστερός καθώς ανεβαίνουμε) ανήκει στο αρχικό τείχος, ενώ ο δεξιός είναι μεταγενέστερο μεσαιωνικό κτίσμα. Το κτίσμα αυτό, καθώς και άλλα μεσαιωνικά, μαρτυρούν τη μακραίωνη χρήση της Ακρόπολης της Δαύλειας. Η κύρια είσοδος της Ακρόπολης ονομάζεται Σιδερόπορτα. Τα ερείπια του τείχους διατηρούνται σχεδόν σε όλη την έκτασή του.
Το εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων.
Το εσωτερικό του Κάστρου της Δαύλειας κρύβει μιαν έκπληξη για τους επισκέπτες του. Εκεί δεσπόζουν τα κατάλοιπα από το εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων, μέσα από το οποίο η χριστιανική παράδοση συναντά την ειδωλολατρική.
Το εκκλησάκι είναι μεσαιωνικό. Έχει κτιστεί επάνω στα θεμέλια του ναού της Πολιάδος Αθηνάς και με οικοδομικό υλικό προερχόμενο από το ναό αυτό. Από το εκκλησάκι σώζονται μόνο το σύνθρονο και κάποιες κολόνες. Το κάστρο στέκει και ατενίζει μονάχο του τον κάμπο της Δαύλειας, στον ίσκιο του επιβλητικού όγκου του βουνού Παρνασσού.
Σίγουρα ο επισκέπτης ανταμείβεται με το παραπάνω με μια βόλτα μέχρι το δυσάλωτο τείχος του κάστρου με μια υπέροχη θέα του μεγάλου κάμπου και ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα στην περιοχή. Στην περιοχή του Κάστρου βρίσκονται σε εξέλιξη εργασίες διαμόρφωσης του εξωτερικού χώρου, με λιθόστρωτα μονοπάτια, δημιουργία πλατωμάτων θέας, ξύλινο αναψυκτήριο, χώρο στάθμευσης και ηλεκτροφωτισμό.
